Όταν ο χρόνος κρατά την ανάσα του
Το καμπαναριό της Καστανιάς υψώνεται αγέρωχο, άγρυπνος φύλακας του χρόνου. Κάθε του χτύπος χαράζει στη μνήμη του χωριού χαρές και γιορτές, λύπες και αποχωρισμούς. Μα σήμερα σωπαίνει. Και η σιωπή του δεν είναι κενή· έχει βάρος γλυκό, σχεδόν παρηγορητικό. Περπάτησα στον περίβολο της εκκλησίας και ύψωσα το βλέμμα. Αναρωτήθηκα πόσα μάτια στάθηκαν στο ίδιο σημείο, πόσες γενιές έζησαν γάμους, βαφτίσια, πανηγύρια, αποχαιρετισμούς κάτω από την ίδια καμπάνα. Η ησυχία έμοιαζε σαν να κρατούσε ο χρόνος την ανάσα του· σαν να χάριζε στο χωριό μια ανάπαυλα, μια μυστική στιγμή γαλήνης. Κι εκεί, μέσα σε αυτή την ιερή σιωπή, ένιωσα την ψυχή μου να γαληνεύει…
Νοσταλγός
